“Né So” heescht “doheem”. Oder Heemecht. De Mali ass d’Heemecht vum Rokia Traoré. Mat sengem Magnéit, der Haaptstad Bamako, wou der vill, wou Milliounen zesumme kommen an engem Land, dat regelméisseg viru Gewalt muss zidderen, wou d’Lach tëschent aarm a räich immens déif ass, wou ee muss Courage hu fir – sou d’Rokia Traoré - besonnesch als Fra dagdeeglech ze kämpfe géint politesch Mëssstänn a festgefuere gesellschaftlech Klischeeën.
“Né So” ass een däitlech manner rockegen Album wéi säi Virgänger “Beautiful Africa”. Den afrikanesche Groove ass wuel do, zitt sech awer regelméisseg zeréck. D’Stëmmung gëtt da méi däischter, méi nodenklech, d’Stëmm vun der Rokia Traoré dacks filigran a bal zerbriechlech, besonnesch wa si, wéi am Titelsong, vun deenen erzielt, déi kee “Né So”, keng Heemecht méi hunn. Vun de Milliounen, déi net nëmmen an hirem Land, mee op hirem Kontinent op der Flucht sinn. Si séngt dësen Titel op franséisch, erreecht domadder ee méi breede Publikum.
Kritesch mee net ouni Hoffnung
“Né So” ass en Album, deen engem d’Nolauschteren of verlaangt, deem seng Stëmmung Biller produzéiert, deen textlech de Fanger an déi eng oder aner Wonn leet. Ee Wierk, wou et awer och Hoffnung gëtt. “Aimer une vie où l’on n’est pas toujours au centre de sa propre vie”, sou d’Rokia Traoré. Si ass sech bewosst, ee privilegiéiert Liewen ze hunn, wéilt dofir eppes zeréck ginn, motivéieren, oprëselen.
Fir déi sober an efficace Produktioun suergt den John Parish, deen ënnert anerem fir d’PJ Harvey schafft. Gäscht um Album sinn de Led Zeppelin-Bassist John Paul Jones, den Devendra Banhart an d’Schrëftstellerin Toni Morrison. Ganz minimalistesch interpretéiert d’Rokia Traoré der Billie Holiday hire “Strange Fruit”, ee Lidd iwwer Rassismus a Lynchjustiz an den USA. En Titel, deen op “Né So” passt. Genee wéi “Tu Voles” – Flilleke fir an d’Lut ze goen, fir den Iwwerbléck ze kréien, fir ze sichen. Eng Zort “chasse au bonheur”. D’Gléck fannen: dat schéngt, op d’mannst fir de Mali, net onbedéngt evident.