Vill Pianosschüler léieren d'Welt vum Ludwig van Beethoven senge Sonaten iwwer déi 20. kennen. E Wierk, dat trotz sengem liichten Niveau a senge pedagogeschen Aspekter net ze ënnerschätzen ass.

Déi zwou Sonaten Opus 49 sinn zesumme mam Beethoven sengen éischte Sonaten entstanen. Obwuel se e pedagogeschen Zweck hunn, weist de Beethoven och hei seng ganz Maîtrise vun der Kompositiounskonscht.

Dem Beethoven seng 18. Pianossonat fänkt mat engem Schluss un, d'Mëttelsätz si baussent der Norm an de Finale gehéiert zu deene wëllste Sätz, déi de Beethoven bis dohinner geschriwwen huet.

Am éischte Saz vum Beethoven senger Stuermsonat pralle grouss Kontraster openeen. Den Adagio gehéiert zu deene schéinsten an awer och dramateschste Sätz, déi de Beethoven geschriwwen huet.

1802 stécht de Ludwig van Beethoven an enger déiwer Kris. De progressive Verloscht vu sengem Gehéier huet staark u senger Moral geknabbert. An dësem Kontext schreift hie seng 16. Sonat fir Piano.

D'Pastoral-Sonat huet hiren Titel net vum Beethoven, an dach ass e wuel berechtegt, wéi soss keen Zweeten. De Jean Müller bréngt eis dës Pianossonat méi no.

D'Sonat op. 27 Nr 2 vum Ludwig van Beethoven brauch een eigentlech net méi virzestellen. Bal jiddweree kennt déi sougenannte Mondschein-Sonat.

An der Sonat op. 27 Nr. 1 probéiert de Beethoven eng ganz nei Approche vun der Sonat. "Sonata quasi una fantasia", also quasi wéi eng Improvisatioun, titelt de Beethoven selwer.

Dem Ludwig van Beethoven seng Sonat op.26 schléit eng Bréck tëschent dem Mozart an dem Chopin, an deem se eng Iddi aus dem Mozart senger Sonat "alla turca" opgräift an de Chopin zu senger berüümter "Marche funèbre" inspiréiert huet.

De Beethoven war stolz op seng eeleft Sonat. An och wann dëst Wierk e méi schwéiere Stand bei de Kritiker hat, ass et dach voller Schätz. De Pianist Jean Muller geet dëse Schätz op d'Spuer.